Αρχείο Άρθρων Συγγραφέα Theoharris Frangos

Οι αναπνευστικές παθήσεις αναφέρονται σε προβλήματα που σχετίζονται με το ανώτερο (μύτη, ρινοφάρυγγας, λάρυγγας) και κατώτερο (τραχεία, βρόγχοι, πνεύμονες) αναπνευστικό σύστημα

Ο ρόλος του ειδικού στην προκειμένη περίπτωση είναι συμπληρωματικός και ο ασθενής χρήζει ιδιαίτερης προσοχής αν πρόκειται για οξύ αναπνευστικό επεισόδιο. Πρέπει να γίνει εκτίμηση πρώτα από ειδικό πνευμονολόγο και να μην υπάρχει ανάγκη από νοσοκομειακή περίθαλψη. Η λήψη του ιστορικού και η σωματική αξιολόγηση (π.χ. ακροαστικά, κινητικότητα θώρακα κτλ.) κρίνονται απαραίτητα προτού ο ειδικός προχωρήσει στην εκτέλεση οποιωνδήποτε χειρισμών στο σώμα του θεραπευόμενου. Οι χειρισμοί έχουν σκοπό να βελτιώσουν την ποιότητα της κίνησης του θώρακα, του θωρακικού διαφράγματος, της αυχενικής και της θωρακικής σπονδυλικής μοίρας όπου δηλαδή εγκλείονται τα αναπνευστικά όργανα. Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις συστήνονται η λήψη βιταμινών ή/και βοτάνων, καθώς και εξειδικευμένες ασκήσεις

Το άσθμα είναι μια χρόνια ασθένεια των αεραγωγών. Πρόκειται για την πιο κοινή νόσο του κατώτερου αναπνευστικού, πλήττει περισσότερο από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από το άσθμα, αν και η εξέλιξη της θεραπείας μειώνει σημαντικά αυτό τον αριθμό. Το άσθμα συναντάται συχνότερα σε αγόρια στην παιδική ηλικία και σε γυναίκες μετά την ενηλικίωσή τους.

Τα συμπτώματα που εμφανίζονται:

Οι ασθενείς με άσθμα αναφέρουν ως πιο συχνά συμπτώματα:
Τον βήχα, ο οποίος συνήθως είναι ξηρός και συνεχής και κυρίως επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια της νύχτας ή νωρίς το πρωί.
Τη δυσκολία στην αναπνοή
Το σφίξιμο στο στήθος, μια αίσθηση βάρους
Τον συριγμό, έναν οξύ ήχο σφυρίγματος που ακούγεται από το στήθος κυρίως κατά την εκπνοή.

Το ποια από αυτά τα συμπτώματα θα εμφανιστούν ή το πόσο θα διαρκέσουν και σε τι ένταση, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Όταν τα συμπτώματα επιδεινώνονται με την πάροδο των ωρών και οι αεραγωγοί στενεύουν περισσότερο, ο ασθενής βιώνει μια κρίση άσθματος η οποία αντιμετωπίζεται συνήθως με φαρμακευτική αγωγή και σπανιότερα με νοσηλεία.

Ποιες αιτίες δημιουργούν το άσθμα

Τα αίτια που μπορεί να προκαλέσουν άσθμα είναι:

•Γενετικοί παράγοντες, γονίδια δηλαδή που έχει κληρονομήσει το άτομο,
•Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως οι ρύποι και τα αλλεργιογόνα
•Διάφορες τροφές που υπάρχουν, όπως τα γαλακτοκομικά και τα θαλασσινά
•Ο επαγγελματικός χώρος, και συγκεκριμένα διάφορα υλικά που τυχόν υπάρχουν στο χώρο εργασίας. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για επαγγελματικό άσθμα.

Τρόποι αντιμετώπισης του άσθματος:

Προς το παρόν δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία για την πλήρη ίαση της νόσου. Το θετικό όμως είναι ότι ενώ τα περισσότερα περιστατικά άσθματος εμφανίζονται στην παιδική ηλικία, περίπου τα 2/3 αυτών ή όσα παιδιά εμφανίσουν 2-3 κρίσεις άσθματος το χρόνο συνήθως αποβάλλουν την ασθένεια πριν την εφηβεία. Αυτό ωστόσο δεν αποκλείει την πιθανότητα επανεμφάνισης στην ενήλικη ζωή τους.

Σε ότι αφορά τους ενήλικες ασθενείς, κύριος στόχος είναι ο έλεγχος και η διαχείριση της ασθένειας, δηλαδή ο έλεγχος των συμπτωμάτων και η πρόληψη κρίσεων άσθματος ή επιδείνωσης των συμπτωμάτων. Αυτή η διαδικασία μπορεί να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων:

•Την αποφυγή έκθεσης σε αλλεργιογόνα
•Την αποφυγή έκθεσης σε ατμοσφαιρική ρύπανση
•Την εύρεση των παραγόντων που προκαλούν ή επιδεινώνουν τα συμπτώματα
•Την διακοπή και αποφυγή του καπνίσματος (ενεργητικού ή παθητικού)
•Την οστεοπαθητική, κατά την οποία περιστατικά που δεν χρίζουν νοσοκομειακής περίθαλψης, μπορούν να επωφεληθούν από ειδικούς χειρισμούς και εξειδικευμένες ασκήσεις στο σώμα ώστε να βελτιωθεί η κίνηση της περιοχής
•Την φυσικοπαθητική, με την οποία συστήνονται βιταμίνες και βότανα που μπορούν να ανακουφίσουν τον πάσχοντα.
•Την φαρμακευτική αγωγή, ώστε να ρυθμίζονται τα συμπτώματα και να ανακουφίζεται από αυτά ο ασθενής.

Κάθε ασθενής δεν έχει τα ίδια συμπτώματα, ούτε την ίδια ένταση, ούτε την ίδια διάρκεια. Συνεπώς ούτε η θεραπεία μπορεί να είναι η ίδια για κάθε ασθενή. Με τη βοήθεια των ειδικών, ο κάθε ασθενής θα πρέπει να εντοπίσει και να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα αντιμετώπισης ώστε να πετύχει τα βέλτιστα δυνατά αποτελέσματα. Αν και ο θάνατος από άσθμα δεν είναι συχνός, ωστόσο παραμένει μια πιθανότητα σε περίπτωση που ο έλεγχος της νόσου δεν είναι επαρκής.

Ο όρος «αυχενικό σύνδρομο» συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον πόνο που νιώθει κάποιος στον αυχένα. Στην ιατρική ορολογία δεν υπάρχει τέτοιο σύνδρομο, ενώ συχνά συγχέεται με το “αυχενοβραχιόνιο σύνδρομο”. Συνεπώς, η σωστή κοινώς ορολογία είναι το “αυχενικό”. Το αυχενικό σχετίζεται με συμπτώματα όπως πόνο και δυσκαμψία στον αυχένα (περιοχή από τη βάση του κρανίου έως την αρχή του θώρακα), μούδιασμα στα χέρια, ζάλη, και πονοκέφαλο. Το αυχενικό μπορεί να προκύψει από παθολογία στους μεσοσπονδύλιους δίσκους, τους σπονδύλους της αυχένα, τους μύες και τα νεύρα και συνήθως εμφανίζεται μετά τα 25-30 έτη.

Συχνές αιτίες του αυχενικού είναι:

•Κακή στάση σώματος
•Υπερκόπωση
•Τραυματισμό από αθλητική δραστηριότητα ή ατύχημα
•Κεφαλαλγία τύπου τάσης
•Σπονδυλοαρθροπάθεια λόγω ηλικίας
•Ινομυαλγία
•Κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου

Πώς αντιμετωπίζεται το αυχενικό

Για να αντιμετωπιστεί το αυχενικό, είναι απαραίτητο πρώτα να εκτιμηθεί μέσω κλινικής εξέτασης και πιθανό ακτινολογικό έλεγχο. Οι συνήθεις τρόποι αντιμετώπισης του αυχενικού είναι:

•Οστεοπαθητικές τεχνικές στον αυχένα και τις γειτονικές περιοχές (θώρακας, θωρακική σπονδυλική στήλη, άνω άκρα, ωμοπλάτες)
•Βελονισμός
•Συμβουλές διατροφής
•Υδροθεραπεία
•Απλές θεραπευτικές ασκήσεις
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ενδέχεται να χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή. Στην περίπτωση που η τελευταία δεν αποδειχθεί αποτελεσματική ενώ εμφανίζονται σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα όπως αδυναμία στα χέρια (ή και στα πόδια) τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα για χειρουργική επέμβαση.

Είναι σημαντικό να επισκεφθεί κάποιος τον Οστεοπαθητικό σε περίπτωση που ο πόνος στον αυχένα διαρκεί για ημέρες, δεν ανακουφίζεται με τα παυσίπονα, αν προήλθε από κάποιο ατύχημα, αν προκαλεί μούδιασμα και πόνο στα χέρια ή στα πόδια, ή αν ο πόνος προκαλεί άλλα προβλήματα όπως παράλυση στο χέρι, δυσκολία στο περπάτημα κ.α.

 Υπολογίζεται ότι περίπου το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού υποφέρει από δυσκοιλιότητα ενώ το 25% αυτών των ανθρώπων δεν προβαίνουν σε καμία ενέργεια προκειμένου να ανακουφιστούν.

 Γενικότερα, η δυσκοιλιότητα είναι μια δυσάρεστη κατάσταση και επηρεάζει την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητα του ατόμου.

 Χαρακτηρίζεται κυρίως από μειωμένη συχνότητα (λιγότερο από 3 φορές την εβδομάδα) και δυσκολία στην αφόδευση, καθώς και σκληρά κόπρανα σε μικρή ποσότητα.

 Τι μπορεί να προκαλέσει τη δυσκοιλιότητα

Τα αίτια της δυσκοιλιότητας είναι ποικίλα. Τα πιο κοινά είναι:

•  Διατροφή φτωχή σε νερό και φυτικές ίνες
•  Αφυδάτωση ή μειωμένη κατανάλωση νερού
•  Μειωμένη φυσική δραστηριότητα
•  Καθιστική ζωή
•  Λήψη ορισμένων φαρμάκων, όπως ο σίδηρος
•  Υψηλό ασβέστιο
•  Αλλαγή των καθημερινών συνηθειών
•  Στρες
•  Δυσλειτουργία θυρεοειδούς αδένος π.χ. υποθυρεοειδισμός

 Στην περίπτωση που η δυσκοιλιότητα είναι χρόνια, μπορεί να σχετιστεί με ασθένειες όπως ο καρκίνος παχέως εντέρου, αιμορροΐδες και άλλες σοβαρές παθολογίες. Σε αυτές τις καταστάσεις, η δυσκοιλιότητα συνήθως συνοδεύεται από:

•  Ακούσια απώλεια βάρους
•  Πυρετός
•  Αίμα στα κόπρανα ή μετά την κένωση
•  Η διάρκεια των συμπτωμάτων της δυσκοιλιότητας διαρκεί περισσότερο από 3 εβδομάδες
•  Αίσθημα κόπωσης

 Τρόποι αντιμετώπισης της δυσκοιλιότητας:

 Ευτυχώς, η δυσκοιλιότητα όσο δυσάρεστη είναι και εφόσον δεν υπάρχει σοβαρή παθολογία έχει τρόπους να αντιμετωπιστεί. Μερικοί από αυτούς είναι:

 

•  Η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε φυτικές ίνες, όπως πίτουρο, δημητριακά κα.α
•  Η κατανάλωση άφθονου νερού
• Η κατανάλωση καφέ, τσαγιού ή άλλων ζεστών ροφημάτων που περιέχουν καφεΐνη το πρωί
•  Η κατανάλωση φρούτων, όπως τα δαμάσκηνα, και λαχανικών, όπως το σπανάκι, το μπρόκολο, το μαρούλι κ.α.
•  Η τακτική άσκηση
• Η χρήση φύλλων Αιγύπτου, γάλακτος Μαγνησίας, φλοιών ψυλίου κλπ.
•  Η χρήση καθαρτικών και ειδικών αντισπασμοδικών φαρμάκων του εντέρου
• Η φυσική θεραπευτική π.χ. σπλαχνική οστεοπαθητική, ίσως και σε συνδυασμό με βελονισμό

  Η δυσκοιλιότητα αφορά πολύ κόσμο και δυσκολεύει την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των ατόμων που υποφέρουν από αυτή. Αν τα συμπτώματα επιμένουν, το άτομο πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ώστε να βρεθεί η κατάλληλη θεραπεία

Ο Σακχαρώδης διαβήτης Τύπου 2 είναι διαταραχή του μεταβολισμού της τροφής λόγω δυσλειτουργίας του παγκρέατος και χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα.

 Αντίθετα από τον διαβήτη Τύπου 1 που αφορά νεαρά άτομα, ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 αφορά ενήλικα άτομα γι αυτό και είναι γνωστός και ως «διαβήτης ενηλίκων».

 Αποτελεί το 90-95% των περιπτώσεων διαβήτη και προβλέψεις κάνουν λόγο ότι οι ασθενείς με αυτό τον τύπο Διαβήτη θα ξεπεράσουν τα 500 εκατομμύρια παγκοσμίως έως το 2030.

 Τα συμπτώματα

 Ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες και μερικά από τα συμπτώματα που εμφανίζει είναι:

 Αίσθηση υπερβολικής δίψας

 Ουρολοιμώξεις, συχνοουρία

 Ξηροστομία

 Κνησμός

 Απότομη αύξηση ή μείωση βάρους

 Κόπωση

 Πονοκέφαλοι

 Μυκητιάσεις στα γεννητικά όργανα

 Κολπική ξηρότητα στις γυναίκες

 Θολή όραση

 Μουδιάσματα στα πόδια

 Τα αίτια και οι παράγοντες κινδύνου:

 Που οφείλεται όμως η εμφάνιση του Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 και ποιοι παράγοντες αποτελούν πηγή κινδύνου;
Τα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν την εμφάνιση Σακχαρώδους Διαβήτη Τύπου 2 είναι ένας συνδυασμός γενετικών παραγόντων και τρόπου ζωής. Πιο συγκεκριμένα, Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 μπορεί να αναπτυχθεί από:

 Τον τρόπο ζωής που ακολουθεί το άτομο και αφορά παράγοντες κινδύνου όπως η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή, η έλλειψη άσκησης, η κακή διατροφή, το άγχος, το κάπνισμα αλλά και οι διατροφικές συνήθειες του ατόμου

 Γενετικούς παράγοντες και συγκεκριμένα γονίδια που ευθύνονται για την αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2

 Ασθένειες που προδιαθέτουν για την εμφάνιση διαβήτη τύπου 2.

 Η θεραπεία:

 Για να θεραπευτεί ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 πρέπει πρώτα να επιβεβαιωθεί. Η διάγνωση γίνεται μέσω ειδικών εξετάσεων και αξιολόγηση των συμπτωμάτων που εμφανίζει ο ασθενής.

 Αφού επιβεβαιωθεί ο διαβήτης τύπου 2, ο ειδικός θα αξιολογήσει την κατάλληλη θεραπεία λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες του κάθε ασθενή. Συνήθως η θεραπεία από τον Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 αποτελεί συνδυασμό παραγόντων. Αφενός ο ασθενής λαμβάνει κάποια φαρμακευτική αγωγή και αφετέρου αλλάζει (λίγο ή πολύ) τον τρόπο ζωής του. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής αφορούν τη βελτίωση της διατροφής και την ένταξη της άσκησης στην καθημερινότητα του ατόμου.

 Η απώλεια βάρους και η υιοθέτηση μιας μεσογειακής διατροφής σε συνδυασμό με κάποιας μορφής άσκησης, όπως το περπάτημα μισής ώρας, κάθε ημέρα αποδεικνύονται θαυματουργά για την πρόληψη ή/και την αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 2.

 Υπάρχει και η λύση της χειρουργικής επέμβασης για απώλεια βάρους στα παχύσαρκα άτομα, ωστόσο αυτή η επιλογή συνίσταται για άτομα που δεν έχουν άλλο τρόπο ελέγχου του βάρους και του σακχάρου στο αίμα τους.

 Ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 αποτελεί μάστιγα της εποχής και οφείλεται σε συνδυασμό παραγόντων. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν παρεμβάσεις τις οποίες μπορεί να κάνει το ίδιο το άτομο μόνο του αλλά και με την καθοδήγηση των ειδικών, και οι οποίες είναι άκρως σημαντικές για την πρόληψη ή την αναστροφή της πορείας ανάπτυξης του Σακχαρώδους Διαβήτη Τύπου 2.